Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η φλεγμονή παίζει ρόλο στη νόσο του Αλτσχάιμερ. Οι θεραπευτικές στρατηγικές για τη μείωση της φλεγμονής στη νόσο του Αλτσχάιμερ έχουν αποτύχει ή έχουν οδηγήσει σε παρενέργειες. Τώρα, ωστόσο, μια μελέτη διαπίστωσε ότι η μη επεμβατική ενδορρινική εφαρμογή φαρμάκων μπορεί να σταματήσει την απώλεια μνήμης σε ποντίκια με Αλτσχάιμερ.
Οι επιστήμονες ελπίζουν να το χρησιμοποιήσουν για πιθανή θεραπεία σε ανθρώπους.
Υπολογίζεται ότι πάνω από 55 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως έχουν άνοια και η νόσος Αλτσχάιμερ (AD) αντιπροσωπεύει το 60% έως 70% αυτών των περιπτώσεων.
Μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει θεραπεία για τη νόσο κι ενώ πολλά παραμένουν άγνωστα για την ασθένεια, οι επιστήμονες υποψιάζονται όλο και περισσότερο ότι η νευροφλεγμονή μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο.
Τώρα, ερευνητές από το Ινστιτούτο Karolinska στη Σουηδία και το LSU Health New Orleans δημοσίευσαν μια μελέτη που προτείνει έναν σχετικά απλό τρόπο διερεύνησης της επίδρασης της φλεγμονής στο Αλτσχάιμερ και πιθανώς αντιμετώπισής της.
Οι συγγραφείς της μελέτης σταμάτησαν με επιτυχία την απώλεια μνήμης σε ποντίκια με Αλτσχάιμερ, με τη μη επεμβατική, ενδορινική χορήγηση μιας ένωσης που είναι γνωστό ότι επιλύει τη νευροφλεγμονή.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Communications Biology.
Ο Δρ. Tharick Pascoal , MD, Ph.D., επίκουρος καθηγητής ψυχιατρικής και νευρολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ (Pitt), ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη, ανέφερε σχετικά:
«Αυτά τα αποτελέσματα είναι σημαντικά γιατί υποστηρίζουν την ιδέα ότι είναι πιθανό η χρήση μιας μη επεμβατικής μεθόδου ενδορρινικής χορήγησης να οδηγήσει σε ένα αποτελεσματικό θεραπευτικό αποτέλεσμα στον εγκέφαλο ασθενών με Αλτσχάιμερ, σε αντίθεση με τις πιο περίπλοκες μεθόδους ενδοφλέβιας έγχυσης».
«Επιπλέον», σημειώνει ο Δρ. Πάσκοαλ, «τα ευρήματα της μελέτης υποστηρίζουν την ιδέα ότι μια αντιφλεγμονώδης δράση που χορηγείται στον εγκέφαλο με Αλτσχάιμερ, μπορεί να έχει προστατευτική και όχι επιβλαβή επίδραση. Αρκετές προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι σταματούν την εξέλιξη της νόσου Αλτσχάιμερ σε ζωικά μοντέλα, [αλλά] δεν έχουν επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα σε ζωντανούς ανθρώπους».
Ο ρόλος της νευροφλεγμονής στο Αλτσχάιμερ
Οι ερευνητές έχουν καταλάβει ότι η νόσος Αλτσχάιμερ, διακόπτει την επικοινωνία μεταξύ των νευρώνων του εγκεφάλου για κάποιο χρονικό διάστημα.
Η ασθένεια εναποθέτει αμυλοειδείς πλάκες μεταξύ των νευρώνων που εμποδίζουν τη διασύνδεσή τους και παράγει νευροϊνιδικά μπερδέματα πρωτεϊνών tau μέσα στους νευρώνες που τους εμποδίζουν να λειτουργήσουν.
Ωστόσο, οι ερευνητές ανακάλυψαν επίσης ότι η απλή παρουσία αμυλοειδών πλακών και μπερδέματος ταυ στον εγκέφαλο δεν σημαίνει αυτόματα ότι ένα άτομο είναι ενεργό κρούσμα Αλτσχάιμερ. Σχετική έρευνα, δείχνει ότι η νευροφλεγμονή μπορεί να είναι το έναυσμα για το Αλτσχάιμερ.
«Δεν είναι ακόμη σαφές εάν ο σχηματισμός αμυλοειδούς πλάκας ή φλεγμονής ξεκινά πρώτα», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας της νέας μελέτης, Δρ. Ceren Emre του Ινστιτούτου Karolinska. «Ωστόσο», σημειώνει, «είναι προφανές ότι υπάρχει ένας φαύλος κύκλος όπου οι πλάκες αμυλοειδούς και τα νευροϊνιδιακά κουβάρια ενεργοποιούν τα ανοσοκύτταρα του ΚΝΣ [κεντρικού νευρικού συστήματος], τα οποία κατά συνέπεια απελευθερώνουν μόρια γνωστά ως κυτοκίνες προκειμένου να στρατολογήσουν περισσότερα ανοσοκύτταρα στο σημείο της φλεγμονής με την πρόθεση να αφαιρεθούν οι πλάκες και τα πλέγματα».
Ο Δρ Πάσκοαλ ανέφερε ότι είναι πιθανό «κατά τη διάρκεια της ασυνήθιστα αυξημένης νευροφλεγμονής, τα κύτταρα που σχετίζονται με τη φλεγμονή που σκοπεύουν να καθαρίσουν τον εγκέφαλο να είναι, στην πραγματικότητα, δυσλειτουργικά και να μολύνουν τον εγκέφαλο».
Ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον
Η νευροφλεγμονή είναι ένας από τους αμυντικούς μηχανισμούς του οργανισμού. Επομένως, οι επιστήμονες δεν έχουν υποθέσει ότι η λήψη μιας αντιφλεγμονώδους προσέγγισης θα βοηθούσε τους ασθενείς με Αλτσχάιμερ.
Ωστόσο, ο Δρ Πάσκοαλ δήλωσε ότι τα ευρήματα της νέας μελέτης «υποστηρίζουν την ιδέα ότι ένα αντιφλεγμονώδες αποτέλεσμα που επιβάλλεται στον εγκέφαλο της Αλτσχάιμερ μπορεί να έχει προστατευτικό, παρά επιβλαβές, αποτέλεσμα».
«Κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους δεν έδειξαν καμία άμεση επίδραση των αντιφλεγμονωδών φαρμάκων που μετριάζουν την εξέλιξη της Αλτσχάιμερ», είπε ο Δρ. Pascoal, τονίζοντας ότι προηγούμενες κλινικές δοκιμές που στόχευαν μονοπάτια νευροφλεγμονής είχαν περιορισμένα αποτελέσματα λόγω πολλών μεθοδολογικών ζητημάτων.
Η ενδορρινική χορήγηση, όπως χρησιμοποιείται στη νέα μελέτη, προφανώς αποφεύγει αυτά τα μεθοδολογικά ζητήματα.