Σήμερα αισθανόμαστε υπερήφανες και υπερήφανοι για τις γυναίκες εκείνες, που με τη στάση τους άλλαξαν τον κόσμο. Είτε είναι από το χώρο των επιστημών, όπως είναι η Μαρί Κιουρί και η Γκρέις Χόπερ, είτε από το στίβο των δικαιωμάτων, όπως η Ρόζα Παρκς αλλά και η σύγχρονή μας, Μαχσά Αμινί. Είτε, ακόμη, γιατί δεν δίστασαν να δώσουν τη ζωή τους υπερασπιζόμενες την πατρίδα τους: οι περιπτώσεις των Ηλέκτρας Αποστόλου, Ηρώς Κωνσταντοπούλου και Λέλας Καραγιάννη είναι μερικά, μόνον, παραδείγματα ηρωίδων.
Όμως σύμφωνα με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, μας χωρίζουν 300 χρόνια από την αναμενόμενη επίτευξη της ισότητας γυναικών και ανδρών.
Το μακρινό… 2324, λοιπόν, γυναίκες και άνδρες θα είναι ισότιμοι, αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Η δεύτερη διαπίστωση του Αντόνιο Γκουτέρες, ότι ο στόχος της ισότητας απομακρύνεται αντί να έρχεται πιο κοντά, είναι κάτι προφανώς που δεν μπορεί να μας αφήνει ασυγκίνητες και ασυγκίνητους.
Πράγματι, το ολοένα αυξανόμενο κύμα γυναικοκτονιών, η εντεινόμενη καταπίεση και βία εις βάρος των γυναικών σε όλον τον πλανήτη – και οι χώρες της Δύσης δεν αποτελούν εξαίρεση, ούτε, βέβαια, η Ελλάδα – επιβεβαιώνουν ότι το μισό του ουρανού μπορεί να κέρδισε πολλά κατά τον προηγούμενο και τον παρόντα αιώνα, απέχει όμως πολύ από την κατάκτηση αυτονόητων δικαιωμάτων.
Κάθε μέρα, και σήμερα ακόμη πιο πολύ, η σκέψη μας ας είναι κοντά στις γυναίκες όλου του κόσμου, που υποφέρουν μέσα και έξω από την οικογένειά τους. Σύζυγοι, κόρες, μητέρες, αδελφές. Η σκέψη μας ας είναι κοντά στις επαγγελματίες που βιώνουν διακρίσεις και αδικία στον εργασιακό τους χώρο. Η σκέψη μας ας είναι κοντά στις γυναίκες – θύματα των πολέμων. Η σκέψη μας ας είναι κοντά σε εκείνες τις γυναίκες που βάζουν σε δεύτερη μοίρα τη δική τους ζωή προκειμένου να είναι στο πλευρό του άρρωστου παιδιού, του ηλικιωμένου, του κατάκοιτου. Είτε υπάρχει συγγένεια είτε όχι. Από πολλούς επισημάνθηκε ότι πρόκειται για απλήρωτη εργασία. Αδιαμφισβήτητα όμως πρόκειται για δείγμα αυτοθυσίας και απόλυτου αλτρουισμού.