Περίπου το 15% των τεχνολογιών υπό αξιολόγηση απορρίπτονται, ένα ποσοστό 15% γίνονται δεκτές και το υπόλοιπο 70% γίνονται δεκτές υπό προϋποθέσεις κλινικές ή οικονομικές.
Η επιτροπή διαπραγμάτευσης έχει σημαντικό ρόλο να παίξει, αλλά σήμερα είναι απολύτως ανενεργή. Όμως για την πραγματική λειτουργία της επιτροπής, πρέπει προηγουμένως να λυθούν σύνθετα ζητήματα.
Στο μεταξύ όμως, το υπουργείο Υγείας πρέπει να λάβει άμεσα αποφάσεις για τη λειτουργία του Οργανισμού Αξιολόγησης Τεχνολογιών Υγείας, δεδομένου ότι οι συζητήσεις για την αξιολόγηση έχουν ξεκινήσει από το 2004 και ακόμα δεν υπάρχει αυτός ο ανεξάρτητος οργανισμός, στελεχωμένος με 30-40 άτομα που να κάνουν ουσιαστική δουλειά.
Τα παραπάνω τόνισε ο Πάνος Καναβός, Associate Professor, Deputy Director, LSE Health, στο πλαίσιο πρόσφατης εκπαιδευτικής ημερίδας του Health Daily για τις διαπραγματεύσεις στην υγεία, επισημαίνοντας πως “εάν θέλουμε να διαπραγματευτούμε σωστά, πρέπει να ξέρουμε με αρκετή σαφήνεια την κλινική και οικονομική αποτελεσματικότητα, καθώς και την επίπτωση στον προϋπολογισμό από την εφαρμογή της όποιας νέας τεχνολογίας υγείας”.
Τύποι συμφωνιών
Αναφερόμενος στη διεθνή εμπειρία, υπογράμμισε ότι οποιαδήποτε έκθεση του NICE ή άλλων οργανισμών αξιολόγησης, έχει αναφορά στις παραπάνω προϋποθέσεις, καθώς και στις αβεβαιότητες που υπάρχουν σχετικά με αυτές. Οι προϋποθέσεις αυτές, είναι προαπαιτούμενα για διαπραγμάτευση και ακολουθούν συμφωνίες επιμερισμού κινδύνου, όπως επίσης οικονομικές ή μη οικονομικές συμφωνίες (financial και non-financial agreements).
Οι περισσότερες κυβερνήσεις υλοποιούν οικονομικού τύπου συμφωνίες.
Όμως σε ότι αφορά τις μη οικονομικές συμφωνίες λαμβάνονται υπόψιν και μια σειρά από προϋποθέσεις, όπως μητρώα ασθενών, προβλεψιμότητα των αποτελεσμάτων από το νέο θεραπευτικό σχήμα σε ότι αφορά την εξέλιξη της νόσου σε ένα σύνολο ασθενών, η δυνατότητα έγκαιρης παρέμβασης για διαφορετικό χειρισμό της ασθένειας, καθώς επίσης το κόστος σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα της παρέμβασης.
Εκτός από τις παραπάνω συμφωνίες, υπάρχουν και άλλες επιμέρους συμφωνίες, όπως special funding arrangements και άλλα εργαλεία.
Τιμολόγηση
Ο κ. Καναβός αναφέρθηκε επίσης στην τιμολόγηση ανά ένδειξη (indication pricing), που εφαρμόζεται όταν ένα συγκεκριμένο φάρμακο χρησιμοποιείται για διαφορετικές παθήσεις, με διαφορετική δραστικότητα και αποτελεσματικότητα και θέλουμε να γνωρίζουμε πώς θα αποζημιωθεί.
Τόνισε ότι η ιεράρχηση κρίνεται θετική, γιατί ακόμα δεν έχουμε δυνατότητα να αξιολογούμε όλα τα φαρμακευτικά σκευάσματα και να επαναξιολογούμε τα παλαιότερα, ακόμα και αν έχουμε τα απαιτούμενα άτομα.
“Κάποια στιγμή πρέπει να αξιολογήσουμε τις νέες θεραπείες, διότι είναι ακριβές και έχουν επίδραση στον προϋπολογισμό“, κατέληξε ο καθηγητής.