Η εξ αποστάσεως ψυχοθεραπεία μπήκε στη ζωή μας με την πανδημία και φαίνεται να παρουσίασε οφέλη. Θα διατηρηθεί μετά την πανδημία;
Η πανδημία άλλαξε πολλές πτυχές της ζωής μας. Επηρέασε τη ζωή μας στην καθημερινότητά της, την δουλειά, τα ψώνια, τη διασκέδαση και όχι μόνο. Το συναισθηματικό βάρος που προκάλεσε, έκανε πολλούς ανθρώπους να αναζητήσουν βοήθεια από τους θεραπευτές που και αυτή με τη σειρά του, αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε νέες μορφές θεραπείες, όπως αυτή μέσω τηλεδιάσκεψης. Κι αν στην αρχή φάνηκε «βουνό», υπάρχουν και κάποια θετικά σ’ αυτό.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πτυχές της δια ζώσης θεραπείας που δεν μπορούν να αναπαραχθούν. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχουν οι προοπτικές που μόνο η τεχνολογία μπορεί να προσφέρει. Οι θεραπευτές μπορούν τώρα να δουν τους ασθενείς στο φυσικό τους περιβάλλον, και να παρατηρήσουν καταστάσεις αλλά και συναισθήματα, τα οποία δεν θα μπορούσαν ποτέ να έρθουν στην επιφάνεια στην διαζώσης συνεδρία.
Η τηλεθεραπεία δεν είναι σύγχρονη. Φαίνεται πως ερευνητές μελετούσαν την αποτελεσματικότητα της θεραπείας μέσω τηλεδιάσκεψης την δεκαετία του 1960. Το περασμένο φθινόπωρο, η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία έκανε μια έρευνα σε 1.800 επαγγελματίες ψυχικής υγείας, διαπιστώνοντας ότι το 44% ανέφεραν λιγότερες ακυρώσεις και περιπτώσεις ασθενών που δεν πήγαν στη συνεδρία χωρίς να ειδοποιήσουν. Η εξήγηση ήταν αυτονόητη. Μόλις καταργήθηκαν τα διαχειριστικά εμπόδια για τη συνεπή παρακολούθηση –μεταφορά, φροντίδα παιδιών, κακές καιρικές συνθήκες– όλα έγιναν ευκολότερα.
Η Sarah Person, θεραπεύτρια στο Μπρούκλιν αναφέρει ότι με την τηλεθεραπεία, είδε αρκετούς ασθενείς της να είναι απελευθερωμένοι από περισπασμούς της καθημερινότητας και πολύ πιο αφοσιωμένοι στην θεραπεία. Πχ πολλοί περνούσαν τα πρώτα 20 λεπτά της θεραπείας για να μιλήσουν για κάτι που τους έτυχε στο δρόμο και μετά θα ξεκίναγαν να αναφέρουν αυτό που πραγματικά τους απασχολεί.
Σήμερα παρά το βάθος και την έκταση της κρίσης ψυχικής υγείας που προκλήθηκε από τον Covid, οι αυτοκτονίες στις ΗΠΑ μειώθηκαν το 2020 , κατά σχεδόν 6%, στο χαμηλότερο ποσοστό σε τέσσερα χρόνια. Οι ειδικοί το έχουν αποδώσει σε ένα είδος παρηγορητικής αίσθησης κοινωνικής συνοχής που μπορούν να προκαλέσουν οι καταστροφές, αλλά και σε κάποια ευκολία στην πρόσβαση στη βοήθεια. Ορισμένες μορφές θεραπείας – ομάδα, οικογένεια, ζευγάρια – θα είναι πάντοτε οι πιο παραγωγικές.
Πηγή: ΝΥΤΙΜΕS