Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για γυναίκες θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Όμως συχνά και άνδρες παγιδεύονται σε ανάλογους “ιστούς αγάπης”. Μετα-ανάλυση έδειξε πώς το χειρίζονται και τι “λάθος” κάνουν.
Οι άνδρες, λοιπόν, που βιώνουν ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση, συχνά δεν αναζητούν βοήθεια, μέχρι που το πρόβλημα διογκώνεται και εξελίσσεται σε κρίση, λένε οι ερευνητές.
Όμως αυτό είναι λάθος.
Ο λόγος, που το κάνουν αυτό, είναι επειδή ανησυχούν ότι δεν θα γίνουν πιστευτοί ή ότι θα τους χαρακτηρίσουν “γυναικούλες”, αν αποκαλύψουν ότι είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Η Alyson Huntley και οι συνεργάτες της στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ εξέτασαν 12 προηγούμενες μελέτες για άνδρες θύματα ενδοοικογενειακής κακοποίησης ή βίας. Οι μελέτες, που διεξήχθησαν μεταξύ του 2006 και του 2017, χρησιμοποίησαν δεδομένα, συγκεντρωμένα κυρίως από συνεντεύξεις.
Σε μια δημοσίευση στο περιοδικό BMJ Open, η ομάδα της Huntley περιέγραψε γενικά γιατί αυτοί οι άνδρες δεν αναζητούν άμεσα βοήθεια. Ο φόβος της αποκάλυψης ήταν βασικός.
Όπως τόνισε στο πρακτορείο Reuters η επικεφαλής ερευνήτρια: “Το ζήτημα της αρρενωπότητας είναι πρωτίστως κοινωνικό.Οι άνδρες δεν αναμένεται να είναι οι αδύναμοι. Έχουμε να καταπολεμήσουμε ένα σκληρό στερεότυπο”.
Επιπλέον όλων των άλλων φόβων τους ότι δεν θα τους πίστευαν ή ότι θα θεωρηθούν ο “αδύναμος κρίκος”, φαίνεται ότι οι άνδρες συχνά έμειναν σε χειριστικές σχέσεις, επειδή ένιωθαν δεσμευμένοι ή ανησυχούσαν για τις συντρόφους τους.
Σε άλλες περιπτώσεις είχαν κατάθλιψη, ένιωθαν απελπισμένοι ή ήταν βαθιά πληγωμένοι, ώστε να βρουν τη δύναμη να μαζέψουν τα… κομμάτια τους και να φύγουν από την αρρωστημένη τους σχέση.
Επιπλέον οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας συχνά αγνοούσαν ότι υπήρχαν υπηρεσίες να απευθυνθούν αρμοδίως. Ακόμη, όμως, κι όταν γνώριζαν ότι θα μπορούσε κάποιος να παρέμβει, δεν πίστευαν ότι οι παρεμβάσεις ήταν πιθανόν να είναι χρήσιμες.
Μερικά από τα ευρήματα έδειξαν ότι ίσως χρειάζονται ξεχωριστές υπηρεσίες για τους άνδρες – θύματα ενδοοικογενειακής βίας.