Έντονο είναι το αποτύπωμα της επιδημίας κορονοϊού στην Ελλάδα, καθώς μετά από ένα χρόνο φαίνεται πως η ανησυχία παραμένει, με τον εμβολιασμό να είναι η μόνη ελπίδα. Στις 26 Φεβρουαρίου το 2020, κατά την πρώτη ενημέρωση σχετικά με τον νέο ιό, ο καθηγητής λοιμωξιολογίας και επικεφαλής της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, Σωτήρης Τσιόδρας ανεφερε: “Επιβεβαιώθηκε η πρώτη περίπτωση της νόσου στην Ελλάδα. Πρόκειται για Ελληνίδα 38 ετών, ταξιδιώτισσα από πληττόμενη περιοχή της βόρειας Ιταλίας». Ένα χρόνο μετά, η χώρα μας έχει καταγράψει περίπου 190.000 κρούσματα και 6400 θανάτους, χωρίς να διαπιστώνεται με σιγουριά η έξοδος από αυτό το δύσκολο τούνελ, με τα εμβόλια να αποτελούν τη μόνη ελπίδα.
Εξ αρχής, μόνη “θεραπεία” για την αναχαίτιση της επέλασης της επιδημίας αποτέλεσε η επιβολή “απαγορευτικών” δηλαδή η λήψη μέτρων τα οποία θα περιόριζαν την κινητικότητα του πληθυσμού και άρα τη μεταδοτικότητα του κορονοϊού. Τα γνωστά lockdown.
Kατά την πρώτη φάση της επιδημίας αποδείχτηκε ότι ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο το αποτέλεσμα του lockdown. Θωρήθηκε μάλιστα ότι ίσως ήταν υπερβολική αυτή η απαγόρευση και δεν θα ήταν αναγκαίο να επαναληφθεί. Όμως από τις αρχές του Φθινοπώρου και μετά, διαπιστώθηκε αδυναμία κατανόησης της αναζωπύρωσης της επιδημίας από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα και η Ελλάδα να εισέλθει στη δύνη ενός δεύτερου ιδιαίτερα επιθετικού κύματος. Το νέο lockdown θεωρήθηκε – ιδιαίτερα καθυστερημένα- μονόδρομος.
Διαπιστώθηκε ότι οι μερικές δεκάδες κρουσμάτων την Άνοιξη του 2020, έφτασαν να αποτελούν μια μικρή λεπτομέρεια στην πορεία της επιδημίας το Φθινόπωρο. Βέβαια πολύ νωρίτερα, ο κ. Τσιόδρας είχε εκδηλώσει την ανησυχία του για την επέλαση της επιδημίας, όταν στις 4 Αυγούστου σε έκτακτη εμφάνισή του στην ενημέρωση για την επιδημίας, τόνισε ότι “σήμερα σημαίνει το καμπανάκι και αυτό φαίνεται από την παρουσία μου σήμερα εδώ”.
Όμως αυτό το καμπανάκι δεν ακούστηκε και δεν επηρέασε καθόλου τις Κυβερνητικές αποφάσεις και δεν ακούστηκε και από τους πολίτες. Η δε Κυβέρνηση επέμενε ότι το ενδεχόμενο νέου lockdown δεν υπήρχε καν στις σκέψεις της.
Το αποτέλεσμα: Ακολούθησε ένα τρίμηνο με σταθερή αύξηση των κρουσμάτων που οδήγησε στην απόφαση υποχρεωτικής χρήσης μάσκας παντού στις 3 Νοεμβρίου του 2020. Μετά από λίγες μέρες ανακοινώθηκε η έναρξη του 2ου lockdown. Ακολούθως φτάσαμε στο αποκορύφωμα της πανδημίας για την Ελλάδα, τον Νοέμβριο με πάνω από 3300 κρούσματα στις 12 Νοέμβρη, ενώ 2 μέρες μετά ο ΕΟΔΥ ανακοίνωσε πως ξεπεράσαμε τους 1.000 θανάτους λόγω κορονοϊού (1.035).
Το Δεκέμβριο ακολούθησε μία ύφεση κρουσμάτων, καθώς τα αποτελέσματα του 2ου lockdown άρχισαν να είναι ορατά. Σιγά σιγά αναθαρρήσαμε και το 2020 έκλεισε με μία νότα αισιοδοξίας καθώς το εμβόλιο της Pfizer είχε φτάσει στη χώρα μας και οι εμβολιασμοί ξεκίνησαν στις 27 Δεκέμβρη.
Στις αρχές Φεβρουαρίου άρχισε ξανά να εμφανίζεται αύξηση του επιδημιολογικού φορτίου η οποία οδήγησε στην ανακοίνωση 2.147 κρουσμάτων στις 23 του μήνα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά από τις 2 Δεκεμβρίου που κατεγράφησαν στη χώρα μας πάνω από 2 χιλιάδες κρούσματα. Ενδεικτικό της αλλαγής στην επιδημιολογική κατάσταση μέσα σε ένα μήνα είναι ο 7ημερος κυλιόμενος αριθμός κρουσμάτων. Ειδικότερα, στις 31 Γενάρη αυτός ο αριθμός έφτανε τα 724 ενώ στις 25 Φεβρουαρίου το νούμερο αυτό είχε εκτοξευτεί στα 1.498.
Ένα χρόνο μετά λοιπόν από το πρώτο “Ελληνικό” κρούσμα, η κατάσταση δείχνει χειρότερη. Μπορεί να γνωρίζουμε πολλά, αλλά δεν βλέπουμε εύκολα την έξοδο από το τούνελ. Βιώνουμε ως πολίτες σχεδόν 4 μήνες περιορισμών και η μόνη μέριμνα είναι να μην πιεστεί το ΕΣΥ. Το οποίο πιέζεται καθώς 4 στις 10 απλές κλίνες covid να είναι κατειλημμένες και 6 στις 10 κλίνες ΜΕΘ. Η δε Αττική παλεύει να ανοίξει νέα κρεβάτια εντατικής.