Ο εγκέφαλος των ηλικιωμένων δεν είναι πιο αργός, αλλά μάλλον πιο σοφός από τους νέους, γεγονός που επιτρέπει στους ηλικιωμένους να επιτύχουν ένα ισοδύναμο επίπεδο επιδόσεων, σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστημιακό Γηριατρικό Ινστιτούτο του Μόντρεαλ από τον Δρ Oury Monchi και τον Δρ Ruben Martins του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ.
“Ο ηλικιωμένος εγκέφαλος έχει εμπειρία και γνωρίζει ότι τίποτα δεν κερδίζεται με το να βιαζόμαστε. Ήταν ήδη γνωστό ότι η γήρανση δεν συνδέεται απαραίτητα με σημαντική απώλεια της γνωστικής λειτουργίας. Όταν πρόκειται για ορισμένες εργασίες, οι εγκέφαλοι των ηλικιωμένων ενηλίκων μπορούν να επιτύχουν πολύ κοντά στις ίδιες επιδόσεις με εκείνες των νεότερων”, εξήγησε ο δρ Monchi. “Τώρα έχουμε νευροβιολογικά στοιχεία που δείχνουν ότι με την ηλικία έρχεται η σοφία και ότι καθώς ο εγκέφαλος μεγαλώνει, μαθαίνει να κατανέμει καλύτερα τους πόρους του. Συνολικά, η μελέτη μας δείχνει ότι ο μύθος του Αισώπου για τη χελώνα και τον λαγό είχε δίκιο: το να μπορείς να τρέχεις γρήγορα δεν κερδίζεις πάντα τον αγώνα – πρέπει να ξέρεις πώς να χρησιμοποιείς καλύτερα τις ικανότητές σου. Αυτή η παροιμία είναι ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό της γήρανσης”.
Ο αρχικός στόχος της μελέτης ήταν η διερεύνηση των εγκεφαλικών περιοχών και οδών που εμπλέκονται στον προγραμματισμό και την εκτέλεση εργασιών ζεύξης γλωσσών. Ειδικότερα, οι ερευνητές ενδιαφέρονταν να μάθουν τι συνέβαινε όταν οι κανόνες της εργασίας άλλαζαν σε ένα μέρος της άσκησης. Για τη δοκιμασία αυτή, οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αντιστοιχίσουν λέξεις σύμφωνα με διαφορετικούς λεξιλογικούς κανόνες, συμπεριλαμβανομένης της σημασιολογικής κατηγορίας (ζώο, αντικείμενο κ.λπ.), της ομοιοκαταληξίας ή της αρχής της λέξης (επίθεση). Οι κανόνες αντιστοίχισης άλλαξαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της άσκησης χωρίς να το γνωρίζουν οι συμμετέχοντες. Για παράδειγμα, αν το άτομο καταλάβαινε ότι οι λέξεις ανήκαν στην ίδια σημασιολογική κατηγορία, ο κανόνας άλλαζε έτσι ώστε να απαιτείται να αντιστοιχίσουν τις λέξεις σύμφωνα με την ομοιοκαταληξία αντί για την ομοιοκαταληξία.
“Είναι αρκετά αστείο, ο νεαρός εγκέφαλος αντιδρά περισσότερο στην αρνητική ενίσχυση από ό,τι ο μεγαλύτερος. Όταν οι νεαροί συμμετέχοντες έκαναν ένα λάθος και έπρεπε να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν μια νέα στρατηγική για να πάρουν τη σωστή απάντηση, διάφορα μέρη του εγκεφάλου τους επιστρατεύτηκαν ακόμη και πριν αρχίσει η επόμενη εργασία. Ωστόσο, όταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συμμετέχοντες έμαθαν ότι είχαν κάνει λάθος, οι περιοχές αυτές επιστρατεύτηκαν μόνο στην αρχή της επόμενης δοκιμασίας, γεγονός που δείχνει ότι με την ηλικία αποφασίζουμε να κάνουμε προσαρμογές μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο. Είναι σαν ο ηλικιωμένος εγκέφαλος να είναι πιο αδιαπέραστος από την κριτική και πιο σίγουρος από τον νεαρό εγκέφαλο”, δήλωσε ο Δρ Monchi.