Μια νέα μελέτη δείχνει η κακή στοματική υγιεινή αυξάνει τον κίνδυνο απώλειας μυών, αδυναμίας και διαβήτη σε ηλικιωμένους.
Μια από τις πολλές έμμεσες αρνητικές επιπτώσεις της πανδημίας COVID-19 είναι ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπόρεσαν να επισκεφθούν τους οδοντιάτρους τους για την καθιερωμένη φροντίδα.
Τα αυστηρά μέτρα που εφαρμόστηκαν για την πρόληψη της εξάπλωσης του κοροναϊού έχουν μειώσει σημαντικά την πρόσβαση σε οδοντιατρικές υπηρεσίες. Αυτή η κατάσταση οδήγησε σε μια ταχέως αυξανόμενη στασιμότητα ασθενών που χρειάζονται στοματική θεραπεία και φροντίδα.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, μια έρευνα αποκάλυψε σημαντικές καθυστερήσεις στα ραντεβού για την οδοντιατρική κλινική της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας.
Προηγούμενη μελέτη διαπίστωσε ότι η «στοματική αδυναμία», ένας όρος που περιλαμβάνει τον αριθμό των υπολειπόμενων δοντιών, την ικανότητα μάσησης και τις δυσκολίες στο φαγητό και την κατάποση, ήταν ένας παράγοντας κινδύνου για σωματική αδυναμία, αναπηρία και θνησιμότητα από διάφορες αιτίες.
Τώρα, μια νέα μελέτη με επικεφαλής ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Shimane, στο Izumo της Ιαπωνίας, διαπίστωσε μικρούς αλλά σημαντικά αυξημένους κινδύνους διαβήτη και σαρκοπενίας, (απώλεια μυών και αδυναμία λόγω γήρανσης), μεταξύ ηλικιωμένων ενηλίκων με πτωχή στοματική υγιεινή. Η εν λόγω μελέτη έχει δημοσιευθεί στο PLOS ONETrusted Source.
Η έρευνα ήταν μέρος της μελέτης του Πανεπιστημιακού Κέντρου για την Έρευνα και την Εκπαίδευση Υγειονομικής περίθαλψης με βάση την Κοινότητα και σε αυτή συμμετείχαν συνολικά 635 άτομα ηλικίας 40 – 74 ετών.
Για να εκτιμήσουν την ικανότητα μάσησης των, οι ερευνητές τους ζήτησαν να μασήσουν ένα κολλώδες ζελέ όσο πιο ενεργητικά γίνεται για 15 δευτερόλεπτα χωρίς να το καταπιούν και στη συνέχεια να φτύνουν ό, τι είχε απομείνει. Επίσης καταγράφηκαν ο αριθμός οδόντων της οδοντοστοιχίας του κάθε συμμετέχοντα, και λήφθηκαν μερικές βασικές σωματικές μετρήσεις.
Οι ερευνητές κατέγραψαν τις περιπτώσεις μεταξύ των συμμετεχόντων με διαγνωσμένο διαβήτη και τους εξέτασαν επίσης για την πάθηση ελέγχοντας τα επίπεδα αιμοσφαιρίνης A1C στον ορό τους.
Τελικά, διαπίστωσαν ότι ο μικρός αριθμός εναπομείναντων οδόντων και η κακή μάσηση συσχετίστηκαν σημαντικά με μια ασθενέστερη χειροδύναμη και πιθανή σαρκοπενία. Λιγότερα δόντια και κακή μάσηση συσχετίστηκαν επίσης σημαντικά με τον διαβήτη.
“Τα ευρήματά μας δείχνουν ότι η βελτίωση της στοματικής υγείας, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης της σωστής μασητικής λειτουργίας και του πλήρους αριθμού των δοντιών, μπορεί να συμβάλει στην πρόληψη της σαρκοπενίας και του σακχαρώδους διαβήτη σε ηλικιωμένους ενήλικες.”