Τη Λιάνα Ορφανίδου τη γνωρίσαμε μέσα από μία ανάρτησή της στο Facebook, που διαβάζοντάς τη συγκινηθήκαμε, κλάψαμε, σκεφτήκαμε στιγμές που χαλάσαμε τη διάθεσή μας για μικροπράγματα και νευριάσαμε με τον εαυτό μας!
Η Λιάνα Ορφανίδου μέσω αυτοεξέτασης αντιλήφθηκε έναν όγκο στο μαστό της και έπειτα ξεκίνησε τον προσωπικό της αγώνα για να νικήσει τον καρκίνο του μαστού, όπου την οδήγησε στην άμφω μαστεκτομή!
Η ανάρτησή της εξέπεμπε δύναμη, αγάπη για ζωή, αυτοεκτίμηση και για εμάς μία συζήτηση μαζί της ήταν μονόδρομος, καθώς ήμασταν σίγουροι πως τα μηνύματα που θα περάσει θα είναι σημαντικά για όλες τις γυναίκες, είτε νοσούν είτε όχι και δεν είχαμε άδικο!
Συνέντευξη: Μάρθα Φραγκάκη
– Κυρία Ορφανίδου μιλήστε μας για εσάς και για τη ζωή σας πριν διαγνωστείτε με καρκίνο του μαστού.
Eίμαι η Λιάνα, εργάζομαι ως Ψυχολόγος στο Διευρυμένο Κέντρο Κοινότητας του Δήμου Αθηναίων. Κατάγομαι από την Ξάνθη, είναι η πατρίδα μου και είμαι τόσο υπερήφανη για αυτό. Ήρθα στην Αθήνα το 2015 για να εργαστώ ως ψυχολόγος. Είχα μόλις ολοκληρώσει την μετεκπαίδευση μου στην Κοινωνική Ψυχιατρική, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Αλεξανδρούπολης. Δούλεψα 10 χρόνια στο προσφυγικό κάτω από δύσκολες συνθήκες κι εκπαιδεύτηκα καλά στο να έρχομαι αντιμέτωπη με ανθρώπινες τραγωδίες και με ανθρώπους σε απόγνωση. Παντρεύτηκα έναν υπέροχο άνθρωπο, τον Σπύρο μου και αποκτήσαμε ένα αγοράκι το 2018. Όνειρο ζωής για εμένα η μητρότητα, αγαπώ τόσο πολύ τα παιδιά. Λίγο πριν χρονίσει ο γιος μου διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού. Όλα ξεκίνησαν από την αρχή, ένα γενναίο restart με μεγάλες απώλειες, όμως και μεγάλες αποφάσεις που με μετουσίωσαν σε αυτό που είμαι σήμερα.
Λίγο πριν χρονίσει ο γιος μου διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού.
-Έρχεται η ώρα που μέσω αυτοεξέτασης αντιλαμβάνεστε έναν όγκο στο στήθος σας. Ποιες ήταν οι πρώτες σας σκέψεις; Το ανακοινώσατε στο οικογενειακό σας περιβάλλον; Πήγατε άμεσα σε ογκολόγο;
Θάνατος, γύρω μου, μέσα μου, σε κάθε σκέψη της ημέρας. Κοιτούσα το παιδί μου και προσπαθούσα να βρω τρόπους να με θυμάται όταν εγώ δεν θα είμαι πια εδώ. Τα βράδια διαβάζαμε παραμύθια και του μάθαινα να απλώνει το χεράκι στον ουρανό και να με φωνάζει όταν με χρειάζεται. Κάθε βράδυ για μήνες έμενα ξύπνια για να τον κοιτάζω, να τον χορτάσω. Είναι ποτέ αρκετές οι στιγμές με το παιδί σου; Ποτέ. Απόγνωση, απελπισία, θυμός, αγωνία και τόσα άλλα που δεν περιγράφονται με λέξεις .Ένα κενό, ένα τεράστιο κενό.
Με τον σύζυγο μου επισκέφθηκα τον χειρούργο μαστού και μας ανακοίνωσε την διάγνωση. Εκείνη την ημέρα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και ξεσπάσαμε σε κλάματα. Δεν υπάρχουν λόγια εκείνες τις στιγμές. Μόνο πόνος.
Κάπως έτσι το ανακοίνωσα και στους γονείς μου τηλεφωνικά. Απλά και χωρίς πολλά λόγια. Δεν είχα να πω και πολλά, για την ακρίβεια δεν θυμάμαι να μπορώ να πω κάτι παραπάνω από αυτό.
Πήγα σε 2 μαστολόγους για να επιβεβαιώσω την διάγνωση, σε χειρούργο μαστού για την αφαίρεση του όγκου κι έπειτα σε ογκολόγο για τις χημειοθεραπείες.
-Όπως αναφέρετε και στην ανάρτησή σας, η μαστεκτομή ήταν μονόδρομος για τη θεραπεία σας. Όταν ακούσατε τον γιατρό να σας μιλάει για αυτή, ποια ήταν τα συναισθήματά σας;
Σαν να ήξερα τι με περίμενε. Ήμουν σίγουρη ότι θα έπρεπε να αποχωριστώ το στήθος μου όπως και για το ότι θα έπρεπε να κάνω χημειοθεραπείες.
Φωτογράφισα το στήθος μου ένα βράδυ πριν για να θυμάμαι το θαύμα της φύσης, με αυτό θήλασα το παιδί μου και του πρόσφερα ό,τι πολυτιμότερο μπορούσα, το μητρικό γάλα.
Πολύ δύσκολο κ επίπονο χειρουργείο, 7 ώρες. Μου κόστισε πάρα πολύ η άμφω μαστεκτομή, δεν είναι κάτι που συνηθίζεις, απλώς μαθαίνεις να συνυπάρχεις με την απώλεια. Είναι σύμβολο θυληκότητας το στήθος κι εγώ μόλις είχα χάσει ένα μεγάλο μέρος αυτής. Η διαδικασία αποκατάστασης ανελέητη. Πόνος που δεν περιγράφεται, βάρος, αιμορραγίες, αϋπνίες για μήνες. Δεν μπορούσα να γυρίσω ούτε αριστερά ούτε δεξιά για μήνες, εκείνα λοιπόν τα βράδια έμενα ξύπνια κοιτώντας το κενό κι έλεγα στον εαυτό μου «θα έρθουν καλύτερες μέρες, δεν θα αργήσουν» και σχεδίαζα τι θα έκανα τότε. Έλεγα στον εαυτό μου ότι θα μπορώ να κοιμάμαι καλύτερα μπρούμυτα σε λίγους μήνες κι ότι δεν πειράζει που είμαι άυπνη, δίνω έναν τεράστιο αγώνα και πρέπει να κερδίσω. Άλλωστε είχα γίνει μάνα, ήξερα από αϋπνία!
-Και πάμε στη ζωή μετά τη μαστεκτομή! Υπάρχουν αλλαγές; Η μαστεκτομή λειτούργησε ως αφετηρία για μια νέα πραγματικότητα;
Αν υπάρχουν αλλαγές; Ένα σωρό! Καταρχήν κοιμάμαι μπρούμυτα! Κάνω γυμναστική και δεν κουνιέται τίποτε που να με πονάει! Και το πιο σημαντικό από όλα ?
Αντίο σουτιέν μια για πάντα! Έχω καταργήσει ακόμα και το επάνω μέρος του μαγιό! Φοράω ότι μπλουζάκι θέλω, έχω λιγότερο λίπος επάνω μου και τόσα άλλα καλά!
Ένα μόνο δεν έχω ,θηλές! Ναι αυτό είναι τρομακτικό στην αρχή, αλλά το σώμα θυμάται και κάποιες φορές έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν ακόμα εκεί.
Η μαστεκτομή είναι ένα τεράστιο κα σκληρό χειρουργείο, καθώς και τα χρόνια αποκατάστασης πολλά. Εγώ επέλεξα να το δω ως ευκαιρία, έλεγα ότι τουλάχιστον θα γίνω γιαγιά και δεν θα έχω δύο στήθη που ακουμπάνε στα γόνατα μου!
Η μαστεκτομή είναι η θεραπεία. Αυτό κρατάμε μόνο. Η θηλυκότητα διαμορφώνεται εκ νέου!
-Στο άκουσμα της μαστεκτομής οι περισσότερες γυναίκες φοβούνται… και μέσα στους φόβους τους περιλαμβάνεται και αυτός της απώλειας της θηλυκότητάς τους. Τι έχετε να πείτε σε όλες εμάς και ειδικά στις γυναίκες που ετοιμάζονται για μία τέτοια εγχείρηση;
Η μαστεκτομή είναι η θεραπεία. Αυτό κρατάμε μόνο. Η θηλυκότητα διαμορφώνεται εκ νέου, αφού καταφέρεις και προσαρμοστείς με την εικόνα του σώματος σου, συνεχίζεις την ζωή σου. Άλλωστε δεν σε καθιστά ανίκανη μία μαστεκτομή! Απολαμβάνεις τον έρωτα με κάποιες δυσκολίες αλλά κι αυτό περνάει με τον καιρό. Άλλωστε πλέον γίνεται κι άμεση αποκατάσταση οπότε βγαίνεις και πάλι με στήθος από το χειρουργείο, εντάξει δεν έχεις θηλές, αλλά με τα φανταστικά tattoo που κάνουν πλέον tattoo artists αποκτάς πολύ καλύτερες από τις προηγούμενες!
-«Δεν με έμαθε τίποτε ο καρκίνος πάρα ένα μόνο πράγμα. Να με αγαπώ έτσι ακριβώς όπως είμαι, χωρίς να αλλάζω ΤΙΠΟΤΑ». Αυτό το απόσπασμα μας «άγγιξε» πολύ. Θα ήθελα να μου σχολιάσετε αυτά σας τα λόγια.
Αυτό ακριβώς που έγραψα. Δεν διδάσκεσαι απολύτως τίποτε. Με τα ίδια μικροπράγματα ασχολείσαι και μετά, ΟΜΩΣ ο καρκίνος είναι ένα τόσο μεγάλο κι απροσδόκητο χαστούκι που σε φέρνει στην πραγματικότητα και μαθαίνεις να ζεις ΤΩΡΑ, όχι αύριο, ΤΩΡΑ!
Πλεόν, δεν με νοιάζει καθόλου τι λένε η τι σκέφτονται οι άλλοι για εμένα. Στόχο έχω να είμαι γερή, να ΖΩ, να γελάω και να με αγαπώ άνευ όρων ,με τα καλά μου και με τα στραβά μου.That’s me.
Σήκωσε μανίκια και προχώρα. Θα ζήσεις!
-Το μήνυμά σας για τις «survivors», αλλά και για τις ασθενείς με καρκίνο του μαστού.
Σε όλες εσάς εκεί έξω που τώρα ξεκινάτε, να ξέρετε ότι ο δρόμος είναι μακρύς, ανήφορος, ανυπόφορος όμως την σημαία θα την βάλεις εσύ στο τέλος της διαδρομής. Αυτός είναι ένας δικός σου αγώνας, μοναχικός και δύσκολος, θέλω να σκέφτεσαι όμως εμένα, είμαι δίπλα σου και σου κρατώ το χέρι. Μαζί με εμένα και τόσες χιλιάδες γυναίκες θα νικήσουμε, θα ζήσουμε ρε! Μη μασάς, σήκωσε μανίκια και προχώρα. Θα ζήσεις!