Πάνω από ένα χρόνο αφότου ξεκίνησε η πανδημία του κοροναϊού, οι περισσότεροι από εμάς γνωρίσαμε την εξ΄ αποστάσεως εργασία και οι διαδικτυακές συναντήσεις έχουν γίνει ένα οικείο κομμάτι της καθημερινής ζωής. Μαζί με αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων όμως στον εργασιακό χώρο, έκανε την εμφάνιση του και το φαινόμενο της “zoom κόπωσης” – μια αίσθηση εξάντλησης και έλλειψης ενέργειας μετά από μια μέρα διαδικτυακών συναντήσεων.
Νέα έρευνα που διεξήχθη από την Allison Gabriel, καθηγήτρια στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και τους Οργανισμούς McClelland και τον διακεκριμένο μελετητή του Πανεπιστημίου στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα Eller College of Management, υποδηλώνει ότι ενδέχεται να φταίει εν μέρει η χρήση της κάμερας.
Η έρευνα του Gabriel, που δημοσιεύθηκε στο Journal of Applied Psychology, εξετάζει το ρόλο των καμερών στην κόπωση των εργαζομένων και διερευνά εάν αυτά τα συναισθήματα είναι χειρότερα για ορισμένους υπαλλήλους.
«Υπάρχει πάντα αυτή η υπόθεση ότι αν έχετε την κάμερά σας ανοιχτή κατά τη διάρκεια των συναντήσεων, θα είστε πιο δεσμευμένοι», είπε ο Gabriel. «Αλλά υπάρχει επίσης μεγάλη πίεση αυτοπαρουσίας που σχετίζεται με το να είσαι μπροστά στην κάμερα. Το να έχεις επαγγελματικό υπόβαθρο και να δείχνεις έτοιμος ή να κρατάς τα παιδιά έξω από το δωμάτιο είναι μερικές από τις πιέσεις που δέχεται κανείς».
Μετά από ένα πείραμα τεσσάρων εβδομάδων στο οποίο έλαβαν μέρος 103 άτομα και καταγράφηκαν περισσότερες από 1.400 παρατηρήσεις, η Gabriel και οι συνεργάτες της διαπίστωσαν ότι είναι πράγματι πιο κουραστικό να έχετε την κάμερα σας ανοιχτή κατά τη διάρκεια μιας διαδικτυακής συνάντησης.
«Όταν οι άνθρωποι είχαν ανοιχτές κάμερες ή τους ζητήθηκε να κρατήσουν τις κάμερες ανοιχτές, ανέφεραν περισσότερη κόπωση από ότι αναφέρθηκε από υπαλλήλους που είχαν κλειστή κάμερα κατά την διάρκεια συναντήσεων», δήλωσε ο Gabriel. «Και αυτή η κούραση συσχετίστηκε με λιγότερη συμμετοχή κατά τη διάρκεια των συναντήσεων. Έτσι, στην πραγματικότητα, όσοι είχαν ανοιχτές κάμερες συμμετείχαν πιθανώς λιγότερο από εκείνους που δεν χρησιμοποιούσαν κάμερες. Αυτό αντιβαίνει στη συμβατική σοφία ότι οι κάμερες απαιτούνται για να συμμετέχουν σε εικονικές συναντήσεις».
Ο Gabriel διαπίστωσε επίσης ότι αυτές οι επιδράσεις ήταν ισχυρότερες για τις γυναίκες και για τους εργαζόμενους που ήταν νεότεροι στον οργανισμό, πιθανότατα λόγω πρόσθετων πιέσεων αυτοπαρουσίας.
«Οι εργαζόμενοι που τείνουν να αισθάνονται πιο ευάλωτοι στον χώρο εργασίας, όπως οι γυναίκες και οι νεότεροι εργαζόμενοι, αντιμετωπίζουν ένα αυξημένο αίσθημα κούρασης όταν πρέπει να κρατούν τις κάμερες ανοιχτές κατά τη διάρκεια των συναντήσεων», δήλωσε ο Gabriel. «Οι γυναίκες συχνά αισθάνονται την πίεση να είναι αβίαστα τέλειες ή να έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα διακοπής της φροντίδας των παιδιών και οι νεότεροι εργαζόμενοι νιώθουν ότι πρέπει να είναι στην κάμερα και να συμμετέχουν για να αποδείξουν την παραγωγικότητα τους».
Ο Gabriel προτείνει ότι το να περιμένουμε από τους υπαλλήλους να ενεργοποιήσουν τις κάμερες κατά τη διάρκεια των συναντήσεων Zoom δεν είναι ο καλύτερος τρόπος. Αντίθετα, λέει ότι οι υπάλληλοι θα πρέπει να έχουν την αυτονομία να επιλέγουν αν θα χρησιμοποιήσουν ή όχι τις κάμερές τους και άλλοι δεν θα πρέπει να κάνουν υποθέσεις σχετικά με περισπασμό ή μειωμένη παραγωγικότητα εάν κάποιος επιλέξει να κρατήσει την κάμερα σβηστή.
“Στο τέλος της ημέρας, θέλουμε οι εργαζόμενοι να αισθάνονται αυτόνομοι και υποστηριζόμενοι στη δουλειά για να είναι στα καλύτερά τους. Η αυτονομία στη χρήση της κάμερας είναι ένα άλλο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση”, δήλωσε ο Gabriel.