Το ποσοστό των ατόμων, τα οποία ζουν μόνα, έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, της μείωσης των γάμων και της μείωσης της γονιμότητας. Προηγούμενες μελέτες έχουν διερευνήσει τη σχέση μεταξύ της μοναχικής ζωής και των ψυχικών διαταραχών, αλλά έχουν γενικά διεξαχθεί σε ηλικιωμένους πληθυσμούς και δεν αφορούν σε νεαρούς ενήλικες.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου των Βερσαλλιών Saint-Quentin-en-Yvelines, με επικεφαλής τον Louis Jacob, μελέτησαν στοιχεία από 20.500 άτομα, ηλικίας από 16 έως 64 ετών, που ζούσαν στην Αγγλία και συμμετείχαν σε εθνικές έρευνες για την ψυχική νοσηρότητα το 1993, το 2000 ή το 2007.
Το εάν ένα άτομο είχε μια κοινή ψυχική διαταραχή (CMD) αξιολογήθηκε, χρησιμοποιώντας το αναθεωρημένο πρόγραμμα κλινικής συνέντευξης (CIS-R), ένα ερωτηματολόγιο με επίκεντρο τα νευρωτικά συμπτώματα κατά την προηγούμενη εβδομάδα.
Εκτός από τον αριθμό των ατόμων, που ζούσαν σε μια οικογένεια, υπήρχαν διαθέσιμα στοιχεία για παράγοντες όπως το βάρος και το ύψος, η εξάρτηση από το αλκοόλ, η χρήση ναρκωτικών, η κοινωνική υποστήριξη και η μοναξιά.
Ο επιπολασμός των ατόμων, που ζούσαν μόνα τους το 1993, το 2000 και το 2007, ήταν 8,8%, 9,8% και 10,7% αντίστοιχα. Κατά τα έτη αυτά τα ποσοστά ψυχικών διαταραχών ήταν 14,1%, 16,3% και 16,4%.
Σε αυτά τα χρόνια και σε άνδρες και σε γυναίκες υπήρξε θετική συσχέτιση μεταξύ της μοναχικής ζωής και των ψυχικών διαταραχών (αναλογία πιθανότητας το 1993 1,69, το 2000 1,63, το 2007 1,88). Σε διαφορετικές υποομάδες ανθρώπων, το να μένει κάποιος μόνος αύξησε τον κίνδυνο να εμφανίσει κάποια ψυχική διαταραχή κατά 1,39 έως 2,43 φορές.
Συνολικά, η μοναξιά ήταν η αιτία εμφάνισης ψυχικών διαταραχών στο 84% των περιπτώσεων.
Οι συγγραφείς της μελέτης υποστηρίζουν ότι οι παρεμβάσεις που αντιμετωπίζουν τη μοναξιά θα μπορούσαν, επίσης, να συμβάλουν στην ψυχική ευεξία των ατόμων, που ζουν μόνα τους.
Ο Dr Jacob συνοψίζει: “Το να μένει κάποιος μόνος του έχει άμεση σχέση με την εμφάνιση κοινών ψυχικών διαταραχών στον γενικό πληθυσμό”.