Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Έμλα Φιτζίμονς του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης του UCL, μελέτησαν 6.245 παιδιά και νέους, εστιάζοντας στις πιο συνηθισμένες περιπτώσεις, που ο πατέρας έφυγε από το σπίτι μετά το διαζύγιο.
Διαπιστώθηκε ότι τα παιδιά 7 έως 14 ετών, που βιώνουν τη διάλυση του γάμου των γονιών τους, με τους καβγάδες, τις φωνές και όλη την ταραχή που συνεπάγονται τέτοιες καταστάσεις, έχουν 16% αύξηση στα συμπτώματα άγχους και κατάθλιψης, καθώς και αύξηση 8% στις διαταραχές συμπεριφοράς, ιδίως τα αγόρια.
Αντίθετα, τα παιδιά 3-7 ετών δεν έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν τέτοια προβλήματα (άμεσα ή έως τα 14 τους) από ό,τι οι συνομήλικοί τους, που ζουν κανονικά και με τους δύο γονείς τους. Σύμφωνα με τους ερευνητές, «ο χωρισμός της οικογένειας είναι επιβλαβής για την ψυχική υγεία των εφήβων, όταν συμβαίνει αργά στην παιδική ηλικία, αλλά όχι όταν συμβαίνει νωρίς».
Η αναχώρηση του πατέρα από την οικογενειακή εστία μετά τον χωρισμό, όταν ακόμη το παιδί είναι μικρό, σύμφωνα με τη μελέτη, «δεν έχει βραχυπρόθεσμες συνέπειες και μόνο μικρές μεσοπρόθεσμες, αποκλειστικά μάλιστα στα κορίτσια.
Από την άλλη, η αποχώρηση του πατέρα σε πιο προχωρημένη παιδική ηλικία σχετίζεται με μια αύξηση στην εσωτερίκευση των προβλημάτων, τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια».
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Social Science and Medicine.