Μελέτη Φάσης 3 συνδυαστικής θεραπείας με isatuximab έδειξε μείωση κατά 40% του κινδύνου εξέλιξης της νόσου ή θανάτου για τους ασθενείς με υποτροπιάζον/ανθεκτικό πολλαπλό μυέλωμα.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η προσθήκη του isatuximab στη θεραπεία με πομαλιδομίδη και δεξαμεθαζόνη (συνδυαστική θεραπεία με isatuximab) παρουσίασε στατιστικά σημαντική βελτίωση, σε σύγκριση με τη θεραπεία με πομαλιδομίδη και δεξαμεθαζόνη μόνο, σε ασθενείς με υποτροπιάζον/ανθεκτικό πολλαπλό μυέλωμα.
Τα συγκεκριμένα ευρήματα παρουσιάστηκαν σήμερα στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Κλινικής Ογκολογίας (ASCO) στο Σικάγο. Το isatuximab είναι ένα ερευνητικό μονοκλωνικό αντίσωμα, που στοχεύει έναν συγκεκριμένο επίτοπο του υποδοχέα του CD38 ενός πλασματοκύτταρου.
Ο Paul Richardson, MD, κύριος ερευνητής και επικεφαλής κλινικού προγράμματος και διευθυντής κλινικής έρευνας του Κέντρου για το Πολλαπλό Μυέλωμα Jerome Lipper στο Αντικαρκινικό Ινστιτούτο Dana-Farber, δήλωσε: “Η εν λόγω έκβαση είναι αξιοσημείωτη, καθώς η συγκεκριμένη μελέτη συμπεριέλαβε πληθυσμό ασθενών με μία υποτροπιάζουσα και ανθεκτική νόσο, που είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιμετωπιστεί, γεγονός που, κατά τη γνώμη μου, αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο την καθημερινή κλινική πρακτική”.
Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί, ότι η συνδυαστική θεραπεία με isatuximab έδειξε στατιστικώς σημαντικά υψηλότερο ποσοστό συνολικής ανταπόκρισης, σε σύγκριση με την πομαλιδομίδη – δεξαμεθαζόνη μόνο (60% έναντι 35%, p<0,0001). Σε πρόσθετες αναλύσεις, η συνδυαστική θεραπεία με isatuximab σε σύγκριση με πομαλιδομίδη και δεξαμεθαζόνη μόνο, επέδειξε όφελος θεραπείας σταθερό σε πολλές υποομάδες ασθενών, συμπεριλαμβανομένων ασθενών 75 ετών και άνω, ασθενών με νεφρική ανεπάρκεια και ασθενών, οι οποίοι ήταν ανθεκτικοί στη λεναλιδομίδη. Τα αποτελέσματα βασίστηκαν σε αξιολόγηση από ανεξάρτητη επιτροπή.
Το πολλαπλό μυέλωμα αποτελεί τη δεύτερη σε συχνότητα εμφάνισης αιματολογική κακοήθεια, από την οποία πάσχουν περισσότερες από 138.000 άνθρωποι παγκοσμίως.
Η νόσος έχει αυξημένο φορτίο νοσηρότητας. Οι ασθενείς με πολλαπλό μυέλωμα συνεχίζουν να εμφανίζουν υποτροπές με την πάροδο του χρόνου, γεγονός που καθιστά τη νόσο μία ανίατη κακοήθεια, που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί.