Οι δύο μεγαλύτερες ανησυχίες των πολιτών των χωρών του ΟΟΣΑ είναι μήπως αρρωστήσουν και πώς θα τα βγάλουν πέρα ως το τέλος του μηνός.
Πρόκειται για τους δύο μεγαλύτερους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο πληθυσμός, ιδίως στις χώρες που βρίσκονται σε οικονομική κρίση, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας.
Τα συμπεράσματα αυτά προκύπτουν από πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ με τίτλο “Οι κίνδυνοι που έχουν σημασία – Risks that matter “, η οποία συμπεριέλαβε 21 χώρες – μέλη του ΟΟΣΑ, αποτυπώνοντας τις πολιτισμικές, γεωγραφικές και οικονομικές διαφοροποιήσεις διεθνώς
Οι δύο συγκεκριμένοι κίνδυνοι είναι βραχυπρόθεσμοι και αφορούν συνήθως ένα ή δύο χρόνια, ενώ μακροπρόθεσμα πέραν της δεκαετίας, μπαίνει θέμα οικονομικής ασφάλειας στα χρόνια των γηρατειών, παράγοντας που επίσης αποτελεί βασική προτεραιότητα. Και μπορεί να επιλέγεται όπως είναι αναμενόμενο από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, όμως και οι νέοι αντιμετωπίζουν τον ίδιο προβληματισμό αναλογιζόμενοι το μέλλον τους.
Ο φόβος της ασθένειας αυξάνεται ανάλογα με την ηλικία, ξεκινώντας από το 40% του πληθυσμού ηλικίας 20-24 ετών, για να φτάσει το 61% του πληθυσμού ηλικίας 50-54 ετών και να ξεπεράσει το 72% στις ηλικίες μεταξύ 65-70 ετών.
Ειδικά στην Ελλάδα, το 70% των ερωτηθέντων απάντησαν ότι πρωταρχικό τους μέλημα είναι πώς θα καλύψουν τις δαπάνες τους, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την υγεία τους, σε ποσοστό 45% περίπου, ενώ το 42% αγωνιά μήπως χάσει τη δουλειά του. Για ένα 30% του πληθυσμού έχει αποκτήσει ενδιαφέρον η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και της βίας και ακολουθεί η πρόσβαση των παιδιών στην εκπαίδευση, ενώ πολύ χαμηλότερα, περίπου στο 20% βρίσκεται η πρόσβαση στη μακροχρόνια περίθαλψη. Το μόνο πρόβλημα που δεν συμμερίζονται οι Έλληνες σε σχέση με τον υπόλοιπο παγκόσμιο πληθυσμό είναι το πρόβλημα της στέγασης, για το οποίο ανησυχεί περίπου το 30% σε μακροπρόθεσμο επίπεδο και όχι βραχυπρόθεσμα μέχρι την επόμενη διετία.
Μακροπρόθεσμα, επίσης το 80% ανησυχεί για την οικονομική ασφάλεια στις μεγάλες ηλικίες, ενώ ένα 62% περίπου αμφιβάλλει αν μπορεί να διατηρήσει την οικονομική του θέση και την ασφάλεια για λογαριασμό των παιδιών του, βάζοντας τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα, περιορίζοντας το αντίστοιχο ποσοστό στο 50%. Ένα ποσοστό 30% ανησυχεί για την δυνατότητα διασφάλισης μακροχρόνιας περίθαλψης στα μέλη της οικογένειάς του.
Και ενώ διεθνώς πάνω από τους μισούς νέους ηλικίας 18-29 ετών θέτουν ως μια από τις τρεις πρώτες προτεραιότητές τους τη διατήρηση του επιπέδου ζωής που τους παρείχαν οι γονείς τους, στην Φινλανδία, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Πολωνία και την Πορτογαλία, το αντίστοιχο ποσοστό υπερβαίνει τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων αυτής της ηλικίας.
Αντίστοιχα, από την πλευρά των γονέων, το 53% αυτών με χαμηλό εισόδημα και το 73% αυτών με υψηλό εισόδημα, ανησυχούν ότι τα παιδιά τους δεν θα καταφέρουν να έχουν το επίπεδο ζωής που οι ίδιοι πέτυχαν. Σημειώνουμε ότι τα ελληνικά ποσοστά είναι τα υψηλότερα στην ανησυχία αυτή, έναντι των υπολοίπων 21 χωρών μελών του Οργανισμού.
Σε ότι αφορά την κοινωνική πολιτική, μόλις το 20% του πληθυσμού διεθνώς πιστεύει ότι μπορεί να επωφεληθεί από τις κρατικές παρεμβάσεις αν παραστεί ανάγκη, με τη χώρα μας να βρίσκεται στην τρίτη από το τέλος θέση, με ποσοστό μόλις 6% του πληθυσμού.
Επιπλέον, κάτω του 25% στην Ελλάδα υποστηρίζει ότι μπορεί να έχει καλή δημόσια περίθαλψη και μόλις 8% ότι μπορεί να βρει μια καλή δουλειά. Αντίθετα, το 80% των Ελλήνων, Χιλιανών, Ισραηλιτών, Λιθουανών και Πολωνών, πιστεύουν ότι δεν θα έχουν καμία κρατική οικονομική υποστήριξη αν έχαναν το εισόδημά τους σε μεγαλύτερη ηλικία.
Το 80% των Ελλήνων και πάνω από το 75% των πολιτών στη Χιλή, το Ισραήλ και το Μεξικό, πιστεύουν ότι η υποστήριξη του κοινωνικού κράτους απέχει πολύ έναντι των φόρων που καταβάλλονται.
Αντίστοιχα, το 65% των Ελλήνων ηλικίας 18-29 ετών και το 78% ηλικίας 55-70 ετών, πιστεύουν ότι δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στην υποστήριξη του κοινωνικού κράτους αν χρειαστεί, φέρνοντας τη χώρα μας μόλις στη 2η θέση, μετά το Ισραήλ.
Μάλιστα, σχεδόν το 90% των Ελλήνων πιστεύει ότι η οικονομική του κατάσταση είναι χειρότερη απ ΄ ότι πέρυσι και επίσης το ίδιο ποσοστό πιστεύει ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να κάνει περισσότερα για να διασφαλίσει την οικονομική και κοινωνική τους ασφάλεια, φέρνοντας και πάλι τη χώρα μας στην πρώτη θέση μεταξύ των λοιπών 21 χωρών του ΟΟΣΑ, με τελευταίες τη Νορβηγία, τη Γαλλία και τη Δανία.
Στις προτεραιότητες των κυβερνήσεων διεθνώς την πρωτιά παίρνουν τα αιτήματα για καλύτερες συντάξεις, καλύτερη περίθαλψη, μεταβιβάσεις που θα επαρκούσαν για την κάλυψη βασικών αναγκών, πιο οικονομικά προσιτή στέγαση, καλύτερη παιδεία, καλύτερα συστήματα υποστήριξης της απασχόλησης και μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσβασης σε κεφάλαια για επιχειρηματικότητα.